Το Μνημόνιο, η δανειακή σύμβαση και η προδιαγεγραμμένη υποδούλωσή μας στην εταιριοκρατία

Το Μνημόνιο

Σε 7 μέρες θα γίνουν οι δημοτικές εκλογές και ανεξάρτητα με το τι λένε τώρα, για το ότι δεν θα παρθούν άλλα μέτρα, να θυμάστε πάντα ότι τα μέτρα έχουν οριστεί και υπάρχουν στο Μνημόνιο που έγινε νόμος. Να παρθούν επιπλέον μέτρα από αυτά μπορεί, εφόσον δεν τους βγαίνουν τα νούμερα των εισπράξεων για τους τοκογλύφους τραπεζίτες και τον αντιπρόσωπό τους το ΔΝΤ. Το σίγουρο είναι ότι η κατοχική κυβέρνηση υπέγραψε για μέτρα 30 δις έως το τέλος του 2014. Σκεφτείτε ότι για το 2010 τα μέτρα αφορούν μόλις σε 5,8 δις και όμως  η οικονομία κοντεύει ήδη να διαλυθεί. Τα πρώτα αποτελέσματα στα ασθενέστερα στρώματα έχουν ήδη φανεί, όπως είδαμε σε πρόσφατη ανάρτηση και η ελληνική κοινωνία τελεί υπό διάλυση.

Για τους αμνήμονες, κάθε φορά που θα τείνετε να πιστέψετε στα καινούργια ψέματα που θα σας σερβίρουν τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, ρίχνετε μια ματιά σε αυτούς τους πίνακες

Από εδώ μπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρο το Μνημόνιο όπως δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ και από  εδώ το κείμενο στα αγγλικά από το ΔΝΤ. Ο λόγος που παρατίθεται και το αγγλικό κείμενο, είναι ότι περιέχει φράσεις οι οιποίες δεν περιέχονται στο μεταφρασμένο κείμενο στα ελληνικά, πχ. βλέπουμε στη σ. 51:

Parliament adopts a reform of the pension system to ensure its medium- and long-term sustainability. It should limit the increase of public sector spending on pensions, over the period 2010‒2060, to under 2.5 percent of GDP

δηλαδή:

Η αύξηση των δημοσίων δαπανών για συντάξεις να είναι κάτω από 2,5% επί του ΑΕΠ κατά την περίοδο 2010 – 2060

Η δανειακή σύμβαση

Η δεύτερη πράξη υποτέλειας

Άρθρο του Κ. Ευθυμίου

Στις 25 Μαρτίου – ημέρα συμβολική για την ανεξαρτησία της χώρας- ανακοινώθηκε η απόφαση στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τους αρχηγούς κρατών της ΕΕ.

Σύμφωνα με αυτή, στις 23 Απριλίου –επίσης συμβολική ημερομηνία για την Ελλάδα – ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την υπαγωγή της χώρας στον κοινό μηχανισμό ΔΝΤ και Ε.Ε.

Το περίφημο «Μνημόνιο Συνεννόησης» που στις 6 Μαΐου έγινε και νόμος του κράτους, (Ν. 3845/2010) είναι λίγο πολύ γνωστό. Τα πρώτα σκληρά μέτρα έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζονται και έπεται συνέχεια. Αυτό που έμεινε σχετικά στο απυρόβλητο είναι η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» που στις 8 Μαΐου, ο υπουργός Οικονομικών και ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας υπέγραψαν εκ μέρους της χώρας με τους δανειστές της ΕΕ, προκειμένου να μας δανείσουν το ποσό των 80 δις ευρώ για τα επόμενα πέντε χρόνια.

Για τη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης»- που αποσιωπήθηκε πλήρως από τα ΜΜΕ- ακολουθήθηκε, κοινοβουλευτικά, μία αρκετά περίεργη πορεία.

Κατά την ψήφιση του μνημονίου από τη Ντόρα, το ΛΑΟΣ και το ΠΑΣΟΚ, περιλήφθηκε στο νομοσχέδιο η εξουσιοδότηση στον υπουργό Οικονομικών να υπογράφει εν λευκώ «κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού, διμερή ή πολυμερή, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ευρώ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προκειμένου να εφαρμοστεί το πρόγραμμα..» Μετά από αντιδράσεις για «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα», υπήρξε αρχικά η δέσμευση, και τελικά έγινε νόμος του κράτους, ότι: «Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις του προηγούμενου εδαφίου, εισάγονται στη Βουλή για κύρωση».

Στις 11 Μαΐου, πέντε ημέρες αργότερα, ο νόμος 3845/2010 τροποποιείται από το νόμο 3847/2010 και αντί της λέξης «κύρωση» τίθενται οι λέξεις «συζήτηση και ενημέρωση».

Στις 3 Ιουνίου 2010, ο Υπουργός Οικονομικών καταθέτει νομοσχέδιο με τίτλο «Κύρωση της από 8 Μαΐου 2010 Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης μεταξύ αφ΄ ενός της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δανειολήπτη και αφ΄ ετέρου των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και του KfW ως δανειστών, καθώς και του από 10 Μαΐου 2010 διακανονισμού χρηματοδότησης άμεσου ετοιμότητας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – Συμμετοχή της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης».

Τελικά το νομοσχέδιο δεν συζητείται, και η κ. Παπανδρέου πρόεδρος της διαρκούς επιτροπής οικονομικών της Βουλής, διευκρινίζει ότι δεν τίθεται θέμα «κύρωσης», αλλά ενημέρωσης της Βουλής, αφού για τη συγκεκριμένη σύμβαση δεν προβλέπεται η δυνατότητα απόρριψής της. «Η ψήφος των μελών του Κοινοβουλίου δεν έχει καμία σημασία, είτε ψηφίσει υπέρ, είτε ψηφίσει κατά. Γι’ αυτό και εγώ είπα ότι θα πρέπει να έρθει ως ενημέρωση σύμφωνα με το νόμο εκτός και αν θέλουμε να αλλάξουμε το νόμο». [1]

Στις 24 Ιουνίου σε άσχετο νομοσχέδιο που εισάγεται για συζήτηση και μάλιστα στο σημείο που αναφέρονται κάποιες «άλλες διατάξεις» συμπεριλαμβάνεται και η εν λόγω Σύμβαση.

Η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης»

Η αναφορά στην πορεία της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης» αποδεικνύει για άλλη μία φορά αυτό που βέβαια ήδη γνωρίζουμε. Ότι η χώρα απλώς επιτηρείται από την κυβέρνηση, η διακυβέρνησή της έχει περάσει σε υπερεθνικά κέντρα, ενώ η ελληνική βουλή παίζει έναν διακοσμητικό ρόλο ακόμα και σε θέματα που άπτονται της εθνικής κυριαρχίας.

Άλλωστε, θέμα κύρωσης της σύμβασης όντως δεν τίθεται, αφού στο «Προοίμιο» παρ. 7 της Σύμβασης αναφέρεται ρητά ότι: «η διαθεσιμότητα του πρώτου Δανείου εξαρτάται από την υπογραφή του Μνημονίου Συνεννόησης και την έναρξη ισχύος της παρούσας σύμβασης». Ας μην ξεχνάμε ότι τα πρώτα χρήματα τα έχουμε ήδη πάρει.

Ας δούμε όμως κάποια άλλα χαρακτηριστικά σημεία της εν λόγω σύμβασης.

Ακόμα και με μια απλή ανάγνωση μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι η χώρα είναι δεμένη χειροπόδαρα. Και μάλιστα σε ποιο σημείο κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει, αφού στο άρθρο 4 παράγραφος 1β αναφέρεται ότι:

«Ο Δανειολήπτης (Ελλάδα) επιβεβαιώνει ότι έχει λάβει αντίγραφο της συμφωνίας μεταξύ των Πιστωτών και αναγνωρίζει ότι είναι ενήμερος και κατανοεί τους όρους της. Σε περίπτωση οποιασδήποτε τροποποίησης της Συμφωνίας μεταξύ των Πιστωτών, οι Δανειστές πρέπει να παρέχουν τους αναθεωρημένους όρους στον Δανειολήπτη για να λάβει γνώση».

Δηλαδή, πρώτα τροποποιούν τους όρους και μετά μας ενημερώνουν. Πρόκειται πράγματι για το αποκορύφωμα της εθνικής ανεξαρτησίας.

Ανεξάρτητα από αυτό, ήδη οι δεσμεύσεις της χώρας είναι πολλές.

Απαγόρευση άλλου δανεισμού

Η Ελλάδα δεσμεύεται από τη σύμβαση να μη συνάψει άλλο δάνειο μέχρι να αποπληρώσει το συγκεκριμένο. Έτσι δένεται οριστικά στο άρμα της ΕΕ και η δυνατότητά της –έστω από μία μελλοντική κυβέρνηση – να δανειοδοτηθεί από άλλη χώρα αντίπαλο της ΕΕ (βλέπε Κίνα, Ρωσία κλπ), με χαμηλότερο επιτόκιο, εξανεμίζεται. Κατά λέξη:

« Ο Δανειολήπτης δεσμεύεται έως ότου όλο το κεφάλαιο της παρούσας σύμβασης να έχει επιστραφεί πλήρως και όλοι οι τόκοι και τα πρόσθετα ποσά, …να μην εξασφαλίσει με υποθήκη, ενέχυρο ή άλλο βάρος πάνω στην ίδια περιουσία ή στα έσοδα τυχόν υφιστάμενο ή μελλοντικό Σχετικό Χρέος και οποιαδήποτε εγγύηση ή αποζημίωση δίνονται επί αυτού…». Με απλά ελληνικά, αφού απαγορεύεται στη χώρα να δώσει εγγυήσεις στηριζόμενη στην περιουσία της ή στα έσοδά της, ουσιαστικά της στερείται το δικαίωμα δανεισμού. Στο ίδιο σημείο της σύμβασης, παρακάτω, εξειδικεύονται πλήρως αυτά που επιτρέπονται. Για παράδειγμα, επιτρέπεται η συμφωνία με μία ιδιωτική εταιρεία για επενδύσεις, με εγγύηση τα μελλοντικά κέρδη που θα έχει αυτή από τη χρήση του έργου.

Εκχώρηση του δικαιώματος των δανείων

Αντίθετα οι δανειστές μπορούν να εκχωρήσουν τα δικαιώματα ή τις υποχρεώσεις τους σε άλλους δανειστές, αρκεί να υπάρχει συναίνεση όλων των υπολοίπων δανειστών. (άρθρο 2 παράγραφος 3). Κατ’ εξαίρεση όμως, κάποιος δανειστής, μπορεί να μεταφέρει τα δικαιώματά του στο κράτος εκείνο της ευρωζώνης που είναι ο εγγυητής του. Με άλλα λόγια, τελικά, η χώρα μπορεί να βρεθεί δέσμια του πιο πλούσιου κράτους της ευρωζώνης που είναι η Γερμανία. Από την άλλη, πάντα υπάρχει και η υποθετική περίπτωση –και λέμε υποθετική γιατί χρειάζεται η συμφωνία όλων των δανειστών – ένα κράτος αντίπαλος της Ελλάδας, πχ η Τουρκία, να «αγοράσει» τα δικαιώματα από κάποιο δανειστή. Σε κάθε περίπτωση, ο μόνος που δεν έχει κανένα λόγο σε αυτές τις μεταβιβάσεις δικαιωμάτων, είναι η Ελλάδα.

Μάλιστα για τέτοιου τύπου αλλαγές δεν προβλέπεται ούτε καν μια απλή ενημέρωση.

Έτσι στο άρθρο 13 παράγραφος 2 διαβάζουμε: «κάθε εκχώρηση και μεταβίβαση δικαιωμάτων κάποιου Δανειστή τίθεται σε ισχύ …με τον όρο ο πρώην δανειστής να πληροφορεί αμελλητί τους λοιπούς δανειστές και την επιτροπή.»

Απαγόρευση «στάσης πληρωμών» ή μη αναγνώρισης του χρέους

Και οι δεσμεύσεις συνεχίζονται. Έτσι η σύμβαση μας υποχρεώνει όχι μόνο να καταβάλουμε ανελλιπώς τις δόσεις του συγκεκριμένου δανείου αλλά και τις δόσεις από τα δάνεια που η χώρα έχει πάρει στο παρελθόν και λήγουν στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα. Έτσι η σύμβαση καταγγέλλεται εάν ο : «Δανειολήπτης (Ελλάδα) γενικώς δεν καταβάλλει το Σχετικό Χρέος του, κατά τις ημερομηνίες οφειλής του ή προβαίνει σε αναστολή πληρωμών του Σχετικού Χρέους του ή των ανειλημμένων ή εγγυημένων υποχρεώσεών του.» (Άρθρο 8 παρ. 1ζ). Στη συνέχεια περιγράφεται αναλυτικά τι αποτελεί αυτό το Σχετικό Χρέος ώστε να μην υπάρξει μελλοντικά καμιά αμφισβήτηση. (Ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τίτλοι, δάνεια με εγγύηση του δημοσίου, δάνεια σε άλλο νόμισμα κλπ). Έτσι ακόμα και μία μελλοντική κυβέρνηση της Ελλάδας δεν έχει το δικαίωμα να κηρύξει στάση πληρωμών ή να μην αναγνωρίσει μέρος του παλιού της χρέους και να αρνηθεί να το πληρώσει.

Προέβλεψαν μάλιστα και την υποθετική περίπτωση, κάποια ελληνική κυβέρνηση να ανακινήσει, στο μέλλον, το θέμα των «πολεμικών αποζημιώσεων» που μας οφείλει η Γερμανία. Έτσι «όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από τον Δανειολήπτη καταβάλλονται στο ακέραιο, χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης» (άρθρο 7, παράγραφος 1). Προφανώς, οι δηλώσεις του κ. Παπανδρέου ότι το θέμα δεν έχει κλείσει για την κυβέρνηση, προορίζονται μόνο για εσωτερική κατανάλωση. [2]

Απαγόρευση δικαστικής προσφυγής

Η χώρα μας –έστω στο μέλλον – δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει τη σύμβαση. Πριν την υπογραφή της σύμβασης, υποχρεούται να στείλει νομική γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους σε κάθε δανειστή, που να δηλώνει ότι όλα γίνονται νόμιμα και σύμφωνα με τους νόμους του Ελληνικού Κράτους.

Κατά λέξη, μέσω του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, έχουμε δηλώσει ότι:

«Η Σύμβαση και το Μνημόνιο Συνεννόησης είναι στην κατάλληλη νομική μορφή, σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία για την εφαρμογή κατά του Δανειολήπτη(Ελλάδα) και του αντιπροσώπου του Δανειολήπτη(Τράπεζα της Ελλάδας). Η εφαρμογή της σύμβασης δεν είναι αντίθετη με κανόνες δημόσιας τάξης του ελληνικού δικαίου, με τη δημόσια τάξη στην ελληνική δημοκρατία, με τις διεθνείς συνθήκες ή τις γενικώς παραδεδεγμένες αρχές του διεθνούς δικαίου που δεσμεύουν τον Δανειολήπτη. Προκειμένου να διασφαλισθεί η νομιμότητα, η εγκυρότητα ή εκτελεστότητα της σύμβασης και του Μνημονίου Συνεννόησης δεν είναι απαραίτητο αυτά να κατατεθούν, καταχωρηθούν ή εγγραφούν σε οποιαδήποτε δικαστική ή άλλη αρχή στην Ελληνική δημοκρατία». Μάλιστα στο άρθρο 14, παρ 1 δηλώνεται ότι: «Η παρούσα σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο».

Ίσως γιατί μετά από τόσα χρόνια αποικιοκρατίας, το αγγλικό δίκαιο είναι το πιο κατάλληλο για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που πιθανά θα δημιουργήσουν οι διάφορες αποικίες.

Τα επιτόκια

Το «αποικίες» δεν είναι υπερβολή, αφού οι όροι για το συγκεκριμένο δάνειο – που μάλιστα προβλήθηκε σαν επιτυχία της κυβέρνησης – είναι δρακόντειοι και όσον αφορά τα επιτόκια. Σύμφωνα με τη σύμβαση το επιτόκιο ορίζεται στο 5,2% (300 μονάδες βάσης) κυμαινόμενο με Euribor τριμήνου για τα πρώτα τρία χρόνια και 6,2% για τα επόμενα. Σε περίπτωση αδυναμίας καταβολής μίας δόσης επιβάλλεται πρόσθετο επιτόκιο 2% (πάνω από 200 μονάδες βάσης) ως τόκος υπερημερίας. Την περίοδο επανεπιβολής αυτού του πρόσθετου τόκου θα την καθορίζουν οι δανειστές και μάλιστα όπως αναφέρεται στη σύμβαση «η διάρκεια μιας τέτοιας περιόδου θα φθάνει στη μία εβδομάδα» (άρθρο 5 παρ.5). Δηλαδή όσο περισσότερο καθυστερούμε τόσο περισσότερα θα πληρώνουμε. Ούτως ή άλλως θα πληρώσουμε εφάπαξ ποσό ίσο με 50 μονάδες βάσης για τα έξοδα του δανεισμού, ενώ σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής κάποιας δόσης επιβαρυνόμαστε και από «όλα τα πρόσθετα έξοδα και δαπάνες συμπεριλαμβάνοντας αποζημιώσεις για νομικές υπηρεσίες που προκύπτουν και πρέπει να καταβληθούν από τους δανειστές ή την επιτροπή ως συνέπεια παραβίασης κάθε υποχρέωσης του δανειολήπτη που προκύπτει από την παρούσα Σσύμβαση.» Άρθρο 5 παρ 6.

Όμως και στην περίπτωση που η κυβέρνησή μας -αποστραγγίζοντας τη χώρα- βρίσκει τα χρήματα και μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο ή μέρος του δανείου νωρίτερα από τα προβλεπόμενα χρονικά περιθώρια, τους τόκους δεν τους γλυτώνουμε.

«Κάθε προπληρωμή πραγματοποιείται μαζί με τους δεδουλευμένους τόκους επί του ποσού της προεξόφλησης και με την επιφύλαξη ότι ο Δανειολήπτης (Ελλάδα) αποζημιώνει τους Δανειστές, όσον αφορά οποιαδήποτε έξοδα, δαπάνες ή αμοιβές προκύπτουν … ως συνέπεια κάθε τέτοιας προπληρωμής». Άρθρο 6 παρ.4β

Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι όλα αυτά που περιέχονται στη σύμβαση δανεισμού, είναι αποτέλεσμα της δύσκολης οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα. Και η κυβέρνηση –με την πλάτη στον τοίχο- αναγκάζεται να συναινέσει.

Όμως μέχρι που φθάνουν οι υποχωρήσεις; Δυστυχώς μέχρι την απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας

Η απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας

Αφού στο άρθρο 14 παρ 5 «ο Δανειολήπτης (Ελλάδα) αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών του, στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».

Δηλαδή αν για κάποιο λόγο αδυνατούμε να εκπληρώσουμε τους όρους του δανείου-κάτι που όπως έχουμε αναφέρει είναι πολύ πιθανό- η Ελλάδα και τα περιουσιακά της στοιχεία θα «βγουν στο σφυρί» προκειμένου να ικανοποιηθούν οι δανειστές της.

Ορυκτός πλούτος, νησιά, ακίνητα, κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις και ότι άλλο μπορούν να απαιτήσουν οι ευφάνταστοι δανειστές μας.[3] Σε κάποιες άλλες εποχές, για να ιδιοποιηθούν οι ισχυροί τον πλούτο μιας χώρας, έκαναν πόλεμο. Τώρα φαίνεται ότι αρκεί η υπογραφή του υπουργού Οικονομικών και του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας.

Επίλογος

Πολλά ακόμα σημεία της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης» θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε. Όμως πιστεύουμε ότι αυτά αρκούν για να καταδείξουν το πνεύμα της, αλλά και τους κινδύνους που έρχονται. Η εκκωφαντική σιωπή που ακολούθησε την υπογραφή της – όχι μόνο από την κυβέρνηση αλλά και από την αντιπολίτευση -πιστεύουμε ότι δεν είναι τυχαία. Ακόμα και από τους κατ’ επάγγελμα πατριώτες, που μπορεί να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την καθαρότητα της φυλής ή εάν η διπλανή χώρα θα φέρει στο όνομά της παράγωγο του όρου Μακεδονία, αλλά η κατάκτηση της χώρας –και του πλούτου της- από τους υπερεθνικούς σχηματισμούς φαίνεται ότι τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Δυστυχώς, όπως και στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν, ο κλήρος μοιάζει να πέφτει και πάλι στις δυνάμεις της αριστεράς. Τότε, παρά τις λιγοστές της δυνάμεις, ήταν εκείνη που τέθηκε επικεφαλής του αγώνα και συγκρότησε ένα πλατύ μέτωπο διεκδίκησης για την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική απελευθέρωση. Σήμερα, αυτιστική και διασπασμένη, χωρίς σαφή πολιτική γραμμή διεκδίκησης- τουλάχιστον προς το παρόν- φαίνεται ότι αδυνατεί να πράξει το ίδιο. Εάν θα το καταφέρει στο μέλλον είναι πραγματικά ζητούμενο.

ΥΓ. Στις δεκάδες σελίδες της σύμβασης απουσιάζουν πλήρως οι όροι δανεισμού από τον έτερο δανειστή. Το ΔΝΤ. Θα τους μάθουμε ποτέ; Άγνωστο.

[1] http://www.cstaikouras.gr/2010/06/dilosi-gia-ti-sizitisi-ke-enimerosi-epi-mnimonion-simfonion-ke-simvaseon/

[2] “Δεν παραιτούμαστε των δικαιωμάτων μας. Το ζήτημα των αποζημιώσεων δεν έχει τύχει οριστικού διακανονισμού. Επομένως το θέμα υπάρχει στο πλαίσιο των διμερών μας σχέσεων. Δεν είναι θέμα σημαίας ευκαιρίας σε μια περίοδο δύσκολη. Τώρα που ανακτούμε αξιοπιστία και σιγουριά. Εάν το επαναφέρουμε τώρα, θα ερμηνευόταν ότι υπεκφεύγουμε των δικών μας υποχρεώσεων και ψάχνουμε για άλλοθι. Δεν θέλουμε μια τέτοια αντίληψη για την Ελλάδα. Δεν χρησιμοποιούμε το θέμα για εσωτερική κατανάλωση. Πρέπει να έχουμε πρόγραμμα και την κατάλληλη στιγμή να διεκδικούμε” Γιώργος Παπανδρέου 26/2/2010.
[3 Για την περιουσία των κατοίκων της χώρας ούτε λόγος. Εάν για παράδειγμα το πακέτο μετοχών της Εθνικής Τράπεζας που κατέχει το κράτος περιέλθει στην κυριότητα ενός ξένου κράτους, οι περιουσίες των πολιτών που έχουν δανειστεί από την τράπεζα δεν περιέρχονται αυτόματα στην ιδιοκτησία αυτού του κράτους; Τουλάχιστον όσων αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους;

Από εδώ μπορείτε να κατεβάσετε τη δανειακή σύμβαση και να διαπιστώσετε μόνοι σας αυτά που λέει το άρθρο

Και η σίγουρη αποτυχία μας

Δύο ωρολογιακές βόμβες στο μνημόνιο η νέα απειλή για την Ελλάδα

Του Πάνου Παναγιώτου*

Τη Δευτέρα οι ΗΠΑ πούλησαν ομόλογα προστατευμένα από μία ενδεχόμενη αύξηση του πληθωρισμού πενταετούς λήξης και αξίας 10 δισ. δολαρίων σε μία δημοπρασία όπου το επιτόκιο των ομολόγων ήταν αρνητικό για πρώτη φορά, στο -0,55%. Το γεγονός αυτό, ότι δηλαδή οι επενδυτές στρέφονται στην αγορά ομολόγων που προστατεύουν από ενδεχόμενη αύξηση του πληθωρισμού, συνεπάγεται πως φοβούνται ότι ο πληθωρισμός θα αυξηθεί.

Το γεγονός, ωστόσο, πως είναι διατεθειμένοι όχι μόνο να μην πληρωθούν επιτόκιο για την αγορά των συγκεκριμένων ομολόγων αλλά και να πληρώσουν προκειμένου να τα αποκτήσουν, σημαίνει ότι ο φόβος τους πως ο πληθωρισμός θα ανέβει είναι πολύ μεγάλος. Για να γίνει το παραπάνω καλύτερα κατανοητό αρκεί να σκεφτούμε πως, προκειμένου οι επενδυτές να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα, ζητούν από την Ελλάδα να πληρώσει επιτόκιο, περίπου, 9,50% ενώ προκειμένου να αγοράσουν τα συγκεκριμένα αμερικανικά ομόλογα που προστατεύουν από αύξηση του πληθωρισμού πληρώνουν τις ΗΠΑ επιτόκιο 0,55%.

Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι η Κεντρική Τράπεζα της Νέας Υόρκης (FED), δηλαδή η ναυαρχίδα του έξυπνου χρήματος, φαίνεται διατεθειμένη να προσπαθήσει να «πληθωρίσει» τον δρόμο της εξόδου των ΗΠΑ από την ύφεση «τυπώνοντας» χρήμα και ρίχνοντάς το στην αμερικανική αγορά.

Έχοντας ήδη «τυπώσει» 1,7 τρισ. δολάρια από την αρχή της κρίσης χωρίς τα αναμενόμενα αποτελέσματα, η FED υπολογίζεται ότι θα ξεκινήσει ένα νέο πρόγραμμα δανεισμού του αμερικανικού κράτους το οποίο θα κυμανθεί από 1 μέχρι 2 τρισ. δολάρια (εκτιμήσεις από την Bank of America – Merrill Lynch Global Research και την Goldman Sachs) και με αυτόν τον τρόπο ελπίζει ότι το φρέσκο χρήμα θα κάνει τιμές των προϊόντων να πάρουν την ανιούσα, πείθοντας τους καταναλωτές ότι είναι ανώφελο να περιμένουν καλύτερες αγοραστικές ευκαιρίες και ωθώντας τους έτσι στην κατανάλωση.

Μέσω της αύξησης της κατανάλωσης η FED ελπίζει ότι η αμερικανική οικονομία θα αναπτυχθεί και ότι τελικά η ανεργία θα μειωθεί.

Όλα τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται αδιάφορα για την Ελλάδα, η οποία ταλανίζεται από τη δική της κρίση, όμως δυστυχώς όχι μόνο την αφορούν, αλλά και είναι πιθανό να έχουν ήδη πυροδοτήσει μία ωρολογιακή βόμβα που βρίσκεται στην καρδιά των όρων του Μνημονίου που έχει υπογράψει με το ΔΝΤ και τις χώρες τις Ε.Ε., η οποία, αν σκάσει, απειλεί να την οδηγήσει σε πολύ πιο δύσκολη και δραματική κατάσταση από αυτή στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Αυτό γιατί, σύμφωνα με το Μνημόνιο, το δάνειο των 110 δισ. ευρώ για την Ελλάδα έχει εκδοθεί με κυμαινόμενο επιτόκιο, η βάση του οποίου είναι το τρίμηνο euribor (δηλαδή το επιτόκιο με το οποίο οι τράπεζες δανείζονται μεταξύ τους στη διατραπεζική αγορά). Οι όροι της συμφωνίας Ελλάδας – δανειστών ορίζουν ότι στην τρέχουσα τιμή του κυμαινόμενου euribor προστίθεται ένα επιπλέον 3,00% συν 0,5% ως εφάπαξ χρέωση.

Αυτό σημαίνει ότι το κόστος δανεισμού της Ελλάδας από το πακέτο στήριξης εξαρτάται από τις διακυμάνσεις του euribor και εδώ ακριβώς βρίσκεται η ωρολογιακή βόμβα, η οποία μπορεί να πάρει «πυρηνικές» διαστάσεις στην περίπτωση που η πολιτική που υιοθετούν οι ΗΠΑ προκαλέσει εξαγωγή του πληθωρισμού στην Ευρώπη.

Όταν η Ελλάδα υπέγραψε το μνημόνιο στις 09 Μαΐου 2010, το euribor κυμαινόταν στο 0,682%, ποσοστό που ήταν πολύ κοντά στο χαμηλότερο στην ιστορία. Σε εκείνη τη φάση Ευρώπη και ΗΠΑ ταλανίζονταν από αποπληθωριστικές πιέσεις, γεγονός που έκανε τις Κεντρικές τους Τράπεζες να κρατούν τα επιτόκιά τους σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα (η FED στο 0-0,25% και η ΕΚΤ στο 1%) πιέζοντας και τα διατραπεζικά επιτόκια και επομένως και το euribor εξαιρετικά χαμηλά.

Παρά τα ιστορικά χαμηλά επιτόκια, ωστόσο, και παρά τα πακέτα τόνωσης, τον χωρίς προηγούμενο υψηλό κρατικό δανεισμό αλλά και τα όποια άλλα μέτρα ελήφθησαν από την αμερικανική κυβέρνηση, ο πληθωρισμός στις ΗΠΑ μειώθηκε από 2,00% το Μάιο κοντά στο 1,00% σήμερα. Αντίθετα, το ίδιο διάστημα ο πληθωρισμός στην Ευρώπη αυξήθηκε από το 1,60% τον Μάιο στο 1,80% σήμερα, με αποτέλεσμα το euribor να απογειωθεί από το 0,682% στο 1,037% κατακτώντας υψηλό 15αμήνου και κάνοντας τον δανεισμό της Ελλάδας ακριβότερο.

Η δραματική πτώση του πληθωρισμού στις ΗΠΑ είναι που επιτρέπει στη FED να υιοθετήσει το πρόγραμμα «επαναπληθωρισμού» της αμερικανικής οικονομίας γεμίζοντάς τη με νέο χρήμα. Στην προσδοκία και μόνο της υιοθέτησης αυτής της πολιτικής τα διεθνή χρηματιστήρια μετοχών έχουν καταγράψει ένα από τα μεγαλύτερα ράλι των τελευταίων μηνών, τα εμπορεύματα απογειώθηκαν με τον χρυσό να κατακτά νέα ιστορικά ρεκόρ και τα αγροτικά εμπορεύματα να αυξάνουν την τιμή τους ακόμη και κατά 50% σε λίγους μήνες και το δολάριο βούλιαξε σε νέο χαμηλό έτους.

Αν το πείραμα πετύχει, τότε η ρευστότητα στην παγκόσμια αγορά θα αυξηθεί και μέσω του χρηματιστηριακού και του τραπεζικού συστήματος θα αρχίσει να πολλαπλασιάζεται με τον γνωστό τρόπο που έχουμε ζήσει σε πολλές άλλες περιπτώσεις, με τελευταία αυτήν του 2003-2007. Σε αυτήν την περίπτωση θα δημιουργηθεί, όντως, πληθωρισμός και το euribor θα μπορέσει να επιστρέψει στο 2%, ποσοστό το οποίο ήταν το ιστορικό χαμηλό του πριν από την τρέχουσα κρίση. Τότε το κόστος του ελληνικού δανεισμού θα αυξηθεί από το 4,20%, που ήταν τον Μάιο του 2010, στο 5,5%.

Σε αυτό το διάστημα, όμως, ο πληθωρισμός θα οδηγήσει και την ΕΚΤ, μοιραία, να προβεί σε αύξηση του βασικού της επιτοκίου αυξάνοντας την πιθανότητα για μία ανατροφοδότηση της ανόδου και του euribor κάνοντας τον ελληνικό δανεισμό ακόμη πιο ακριβό.

Την τελευταία φορά που η FED δοκίμασε ένα παρόμοιο πληθωριστικό πείραμα το euribor οδηγήθηκε από το 2% το 2003 στο 3,00% το 2006, στο 4,00% το 2007 και τελικά πάνω από το 5% στις αρχές του 2008. Δεν χρειάζεται καν να επαναληφθεί αυτό το σενάριο προκειμένου η Ελλάδα να μην μπορεί να δανειστεί ούτε από τον μηχανισμό στήριξης, αλλά αρκεί μία αύξηση του euribor στο 2,50% με 3,00% στα επόμενα 2,5 χρόνια προκειμένου να συμβεί αυτό.

Δυστυχώς, ακόμη και αν η Ελλάδα καταφέρει να αποφύγει την πρώτη ωρολογιακή βόμβα, μετά την πάροδο των 2,5 χρόνων ενεργοποιείται άλλη μία που βρίσκεται κρυμμένη στο Μνημόνιο, η οποία θα απειλήσει να της δώσει και τη χαριστική βολή. Σύμφωνα με τους όρους του Μνημονίου, μετά την πάροδο τριών ετών από την έναρξη της ισχύος του, τα ποσά που δεν θα έχουν αποπληρωθεί από την ελληνική πλευρά θα χρεώνονται με +4,00% στην τρέχουσα, τότε, τιμή του euribor αντί για +3,00% στα πρώτα τρία χρόνια (δηλαδή μέχρι το Μάιο του 2013).

Αυτό σημαίνει ότι, ακόμη και αν το euribor βρίσκεται στο 2,00% μετά τα μέσα του 2013, η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώνει περισσότερο από 6,00% επιτόκιο προκειμένου να αντλήσει δανεικά κεφάλαια. Και καθώς οι «αγορές» θα γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν θα μπορεί να δανειστεί με επιτόκια χαμηλότερα του 6% ούτε καν από τον μηχανισμό στήριξης, είναι πάρα πολύ δύσκολο να αναλάβουν να της δανείσουν αυτές φθηνότερα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο όρος που υπάρχει στο μνημόνιο για αύξηση του κόστους δανεισμού από το +3,00% στο +4,00% επί του euribor μετά την πάροδο τριών ετών από την υπογραφή του αποτελεί μία σιωπηρή ομολογία τόσο του ΔΝΤ όσο και της ΕΚΤ και της Ε.Ε. ότι το τριετές πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα πετύχει και ότι είναι πιθανό να χρειαστεί επιμήκυνσή του, κάτι το οποίο η ελληνική πλευρά έχει συνυπογράψει.

Μετά από όλα τα παραπάνω προστίθενται βαθμοί επιβεβαίωσης στο σενάριο που έχω υποστηρίξει σχετικά με τον πραγματικό στόχο του μηχανισμού στήριξης, ο οποίος δεν φαίνεται να είναι αμιγώς η στήριξη και η εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας, αλλά κυρίως και πρωταρχικώς η δημιουργία του νομικού εκείνου καθεστώτος μέσα από το οποίο θα αλλάξει το δίκαιο που ρυθμίζει το χρέος της Ελλάδας από το ελληνικό στο αγγλικό, θα μεταφερθεί από τις τράπεζες στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τα κράτη της Ε.Ε. και θα επιβαρυνθεί με εμπράγματες ασφάλειες επί της κρατικής ελληνικής περιουσίας, ενώ μέχρι την υπογραφή του Μνημονίου ήταν πλήρως απαλλαγμένο από αυτές.

Σε αυτήν την περίπτωση, αφού πρώτα ο μηχανισμός του Μνημονίου θα έχει μετατρέψει πλήρως το ελληνικό χρέος σε αυτό που επιθυμούν οι δανειστές της, η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε μίας μορφής ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους της, η οποία ποτέ δεν θα ονομαστεί επίσημα «πτώχευση», και θα παραμείνει σε μία κατάσταση παρατεταμένης οικονομικής αδυναμίας για πολλά χρόνια, με την επιστροφή της στην προ Μνημονίου κατάσταση να μην υπολογίζεται πριν από το 2020 και πιθανώς ούτε πριν από το 2025.

Και έτσι γεννάται το ερώτημα αν η Ελλάδα γνωρίζει το μέλλον που της επιφυλάσσεται εξαιτίας όσων αποδέχτηκε και υπέγραψε στο Μνημόνιο ή αν, μέσα σε μία κατάσταση πανικού στο ζενίθ της κρίσης, εξωθήθηκε σε ένα καταστροφικό λάθος. Και η ελπίδα που απομένει είναι οι Έλληνες ιθύνοντες να γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν, να έχουν υπολογίσει όλα τα παραπάνω και άλλα σχετικά με τον μηχανισμό στήριξης ρίσκα και να είναι, δικαίως, σίγουροι ότι η εξέλιξη θα είναι θετική και πολύ διαφορετική από αυτήν που μας δείχνουν τα στοιχεία που εξετάζουμε.

Και αν και όλοι θέλουμε να ελπίζουμε για το τελευταίο, η αλήθεια είναι πως μέχρι στιγμής δεν έχουμε λάβει ούτε ένα ουσιαστικό στοιχείο που να δείχνει προς αυτήν την κατεύθυνση.


* Xρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής, διευθυντής GSTA/EKTA (info@sta-gr.com)

Έως το 2014, αν δεν αντιδράσουμε, η Ελλάδα παύει να υπάρχει ακόμα και με αυτή την επίπλαστη μορφή «ανεξάρτητου» κράτους που είχαμε συνηθίσει.  Καταδικάζουμε αυτή και τις επόμενες γενιές σε δουλεία υπό το καθεστώς της Εταιριοκρατίας που καταδυναστεύει όλο και περισσότερες χώρες και λαούς, χωρίς ελπίδα ανάκαμψης.

Πηγή:www.capital.gr

Advertisement